my:snippets ~Totsuka Tatara~ Wspomnienia w kurzu

Mata tutaj coś takiego małego z Totsuką~

Dziś wyjątkowo nie powiem nic więcej. 

Ach, przez tytuł mam ochotę na Sherlocka, bo rymuje się ze "Studium w rózu". ♥

my:snippets ~Totsuka Tatara~

Wspomnienia w kurzu

"Normalność jest pojęciem względnym, pamiętaj".

Pamiętałam, pamiętam i będę pamiętać. Totsuka na pewno nie pozwoli mi o tym zapomnieć.

Kiedy powiedział, że ma dla mnie niespodziankę, nie wiedziałam, czy mam skakać z radości, czy może płakać nad swoim losem. Wiedzcie bowiem, iż pojęcie niespodzianki bywa różnorako odbierane w zależności od kręgów, w jakich zostanie zwyobracane. A jeśli chodzi o Totsukę... Cóż, wtedy o czymkolwiek nie było by mowy, nabiera to zupełnie nowego znaczenia. I to takiego, że sam Mefisto się przeżegna.

- Taa... już widzę, jak się skończy ta cała "niespodzianka". - w głosie Yaty pobrzmiewały zarówno lekkie zniesmaczenie jak i niepokój. I jak tu się nie bać, hm? Mimo wszystko, trochę się zezłościłam. No bo jak można w ten sposób traktować kogoś tak wspaniałego, jak Totsuka. Jednocześnie zrobiło mi się wstyd, ponieważ mnie samej niewiele brakowało do tego samego. Dałam sobie mentalnego klapsa w pupę (chociaż wolałabym, żeby zrobił to ktoś inny, ponadto w bardziej namacalny sposób), zebrałam się w sobie. Trzymając rękaw mojego kochanego Tatary, przepuściłam atak:

- Czymkolwiek jest to - przełknęłam ślinę - na pewno jest wspaniałe...

Ale Yata czy ktokolwiek z jego towarzyszy już dawno przestali wykazywać nami zainteresowanie. Super. Pozostało mi tylko pogratulować sobie zapłonu.

- Ale cię dziewczyna broni - zaśmiał się Kusanagi.

- K-Kusanagi-san! - zbeształam go, spłonąwszy rumieńcem. Nie godzi się tak maltretować kobiet. ;-; Skuliłam się w sobie, już całkiem chowając się za Totsuką.

Obroń mnie, mój rycerzu! [eh... glupota mode on xd /Y] [owszem, ale bawi mnie to~ /m]

- Kusanagi-san, to oczywiste~! - zanucił Totsuka, uśmiechając się pokrzepiająco. Przynajmniej taki był zamiar. Kątem oka dostrzegłam, jak kilku kolesiów na ten widok chowa się pod stół.

- T-Totsuka, chodźmy stąd. - szepnęłam, a kiedy nie zareagował, szarpnęłam go, by zwrócić na siebie uwagę - Niespodzianka. - przypomniałam, chcąc jak najprędzej stąd zniknąć.

Gdy dotarliśmy na górę, Tatara otworzył klapkę w suficie. No to pięknie. Na ten strych nikt nie wchodził od stu lat. Pewnie jest tam pełno kurzu i robaków i szczurów.

Hm, ale z drugiej strony czy Kusanagi-san dopuściłby do tego? Chyba nie... I owe "chyba" stało się mą przepustką do okienka. Przyczyniły się też do tego (nawet w większej mierze) ręce Tatary, który objął mnie w talii, czym nęcił do jak najszybszego wspięcia się po drabince. Ta nie wyglądała tak kusząco jak mój chłopak, ale postanowiłam przemóc się i wleźć tam, choćby tylko i wyłącznie przez wzgląd na niego.

- Jakbyś spadła, złapię cię~! - dla kogoś z zewnątrz mogło to zabrzmieć, jakby on rzeczywiście chciał, żeby to nastąpiło, ale ja wiedziałam. On tak po prostu ma. Zresztą gdy tylko dotarłam do celu, on podążył za mną.

W moje nozdrza uderzył zapach charakterystyczny dla takich miejsc. Mieszanka lekkiej wilgoci, starego kurzu i pajęczyn, a to wszystko doprawione nutką starej miętowej gumy do żucia. Ale ponieważ zastała nas ciemność, nie obawiałam się wyżej wymienionych atrakcji.

- Doprowadzają tutaj prąd, prawda? - rzuciłam nerwowo, klepiąc w ścianę w poszukiwaniu pstryczka, czegokolwiek, co uratowałoby mi życie. Zrobił to oczywiście Totsuka.

- Nie mam pojęcia~ Kusanagi-san chyba nie dopuściłby, żeby tak nie było, ale kto wie? - zapalił światło, a ja odetchnęłam z ulgą. I wtedy..

Chyba jednak by dopuścił.

Kurna, ale tu syf!

- Jedno pytanie. Co my tak właściwie tu robimy? - Błagam, nie mów mi, że masz zamiar ze mną sprzątać ten cały bajzel, bo nie wyrobię. - Totsuka, odpowiedz!

- Jak to co, szukamy wspomnień~! - Tatara wyszczerzył się jak idiota. - A w ogóle dlaczego nazywasz własnego chłopaka po nazwisku, to nie faiiir.

- W-weź przestań. - odwróciłam się tyłem, szukając ratunku przed zdemaskowaniem się. Znalazłam go w postaci najbliższego pudła wypełnionego po brzegi najróżniejszymi książkami. Ale przede wszystkim gruuubą warstwą pylistych zanieczyszczeń. Przeciągnęłam palcem po okładce jednego z woluminów leżącego na samym wierzchu. Zanim się obejrzałam, widniało tam imię mojego ukochanego.

- Co tam maaasz? - borze, zawał. Totsuka nagle znikąd pojawił się tuż za mną i wściubiał nos centralnie w moją szyję.

- Nic! - wykrzyknęłam, machinalnie ścierając ręką gryzmoły wypisane przed minutą, przez co w powietrze wzbiła się cała chmara pyłu. - Ugh.

- Ahahaha. Nie ma się czego wstydzić~! - zaśmiał się, p oczym ku mojej uldze ruszył w przeciwną stronę strychu. - O! To stare kasety~!

- Hm... I co z nimi zrobisz? - z piekącymi policzkami i wzrokiem wciąż utkwionym w kartonie z lekturami, sięgnęłam po ową przeklętą, co mnie zhańbiła. No dobra, bez przesady, ale wiecie o co chodzi.

Wracając do kwestii imion i nazwisk, wcale nie mówiłam Totsuce tylko po nazwisku! Po prostu potrzebowałam czasu, żeby się przestawić. Na początku nawet nie myślałam, że wylądujemy... no w takim oto położeniu, w jakim jesteśmy teraz.

Takie coś powszechnie nazywa się związkiem między dwójką ludzi i uchodzi za normalne.

- Odnjadę zaraz sprzęt do odtwarzania tego i uruchomię~! Wiesz, jakie to fajne, kiedy się ogląda stare wspomnienia? - szczebiotał jak panienka. I rzeczywiście zaraz odnalazł dziwaczny wyświetlacz i zaczął coś w nim gmerać. Oby tylko nie wysadził strychu.

Gwoli ścisłości właśnie za to go pokochałam. Za prostolinijność, naturalność. Był taki... taki po prostu. Taki naprawdę. Nie znałam lepszego określenia.

- A co ja mam robić? - zapytałam szeptem. Ni to siebie samą, ni to trzymaną książkę. Wypadałoby zainteresować się niespodzianką, chociaż wątpię, czy ktokolwiek mógłby mieć z tego większą frajdę niż sam Tatara.

- Siadaj tutaj i patrz~! - znów przysunął się do mnie jak ninja. Aż dostałam ciar. Posadził mnie na jakiejś skrzyni i uruchomił dziwaczną machinę, która równie dobrze mogłaby być wehikułem czasu. Ale o dziwo naprawdę działała.

- H-hai. - Wtem coś zaskoczyło, a moim oczom ukazał się niezapomniany widok wnętrza baru przyozdobionego najróżniejszymi bożonarodzeniowymi pierdółkami. Yata żywo protestował przeciw krzywo zawieszonemu łańcuchowi, za co oberwało się Kamamoto. Kto by pomyślał, że taki z niego perfekcjonalista. W rogu ekranu dostrzegłam dziwny cień, jakim okazał się być Saruhiko, który zaraz zniknął, tsykając coś pod nosem o "świętojebliwych". Po chwili kamera przeniosła się w okolice kanapy, gdzie rezydował Król we własnej osobie. Rozparł się w całej swej okazałości na siedzisku, mając głęboko w poważaniu wszystko, co dzieje się dookoła. Zdaje się, że interesował go jedynie papieros.

Oblałam się rumieńcem. Kurde, co jest dziś nie tak z tym dniem, bóstwo pąsu się na mnie uwzięło czy co?!

- Weź to wyłącz! - nie chciałam na to patrzeć. Wcale.

Kłamczucha.

Pominąwszy fakt, iż relacja widoczna na filmie dotyczyła najszczęśliwszego dnia w moim życiu, należała także do tych, o których pragnęłam zapomnieć, przynajmniej częściowo. Bowiem tamtego pamiętnego dnia wyznałam swoje uczucia Totsuce.

A on przyjął je. Zostaliśmy parą. Co z tego, że zaraz potem wszystko się wydało...

- Oh! Nawet Król nam pogratulował! - Totsuka cieszył się jak dziecko, które dostało cukierka. Zupełnie nie przejmował się, że to przecież BYŁO zawstydzające! - A Yata się rumieni, haha.

- Nie on jeden, mógłbyś o tym pomyśleć. - palnęłam, zanim zdążyłam ugryźć się w język. No ładnie, teraz to już na pewno konspirę diabli wezmą.

Zacisnęłam dłonie na książce, jaka została porwana razem ze mną, w końcu cały czas ją trzymałam. Miałam ochotę przyłożyć mu nią w ten słodki łebek, ale zwyczajnie nie dałam rady. Wystarczyło jedno spojrzenie tych cudownych, ciepłych oczu. Badumtss~ Już mnie nie było na tym świecie.

- Hej? Wszystko dobrze? - zapytał niewinnie, jakby naprawdę nie rozumiał, co tu się działo. No naprawdę. Musiał wiedzieć... Droczył się, dziad jeden.

- Taa. - bąknęłam. Nie miałam zbyt wiele do powiedzenia, co nie przeszkadzało mi w podziwianiu jego pięknej twarzy. Inni faceci byli przystojni, ale nie mieli w sobie za grosz wdzięku czy wrażliwości. A za ten pogodny uśmiech, jakim obdarzył mnie właśnie teraz spokojnie mogłabym go oskarżyć o topnienie lodowców na obu biegunach.

- Hej, bo będę musiał użyć perswazji. - zagroził, ale ta groźba bardziej przypominała propozycję kupienia waty cukrowej. No rany. Ten facet jest niemożliwy.

- Ale i tak cię kocham. - myśl samowolnie zamieniła się w werbalny przekaz. Nie zdołałam odwrócić wzroku. Gdzieś w tle majaczyły kolejne "wspomnienia" z taśmy, jak przez mgłę słyszałam krzyki Yaty. A może to Kusanagi rozpaczał nad stłuczoną zastawą świąteczną...? Sama już nie wiedziałam.

- Wiem... Dlatego zostaniemy razem na zawsze~!

Rany, rany... Kiedy mnie obejmował, świat zabarwiał się na same ciepłe kolory.

Tak, mam nadzieję, że zostaniemy na zawsze. A taśmy juz dawno przestały mieć znaczenie. Tulić się można tak samo na strychu, jak i gdzie indziej.